كىشىلىك ھاياتتا، ھەممە ئىشتا تالىشىپ ئولتۇرۇشنىڭ ھاجىتى يوق.
   تۇرمۇشۇمىزدىكى ئەنسىزلىكلەرنىڭ ھەممىنى بىر "تالىشىش" سۆزىگە يېغىنچاقلاشقا بولىدۇ؛ بىر-بىرىگە ھىيلە-نەيرەڭ ئىشلىتىش، بىر-بىرىنى ساختا قىلىش... ھەممىسى تالىشىشتىن كىلىپ چىقىدۇ.
  ئائىلىمىزدىكىلەر بىلەن تالاشساق، يىڭىۋالساق تۇققانلىق مىھرى يوق بولىدۇ؛ نىكاھتىكى جۈپتىمىز بىلەن تالاشساق، يىڭىۋالساق ئەر-خوتۇنلۇق مىھرى سۇسلايدۇ؛ دوستلار ئارا تالاشساق، يىڭىۋالساق دوستلۇق مىھرى يوق بولىدۇ. تالاشقاندا داۋلى تالىشىمىز، ئەمما ئۇتتۇرىدىغىنىمىز مىھرى-مۇھەببەت، ئازاپقا ئۇچرىتىدىغىنىمىز ئۆزىمىز بولىدۇ.

   قارىسى قارا، ئېقى ئاق، بۇنى ۋاقىتنىڭ ئسىپاتلىشىغا قويۇپ بىرىڭ؛ ئۆزىڭىزنىڭ جاھىللىققا تولغان قاراشلىرىنى قويۇپ، كۆكسى-قارنى كەڭ ئادەم بولۇڭ.
   ھەممە ئىشتا ئىنچىكە ھىسابلايمەن دەپ يۈرمەڭ، چۈنكى سىزگە قالغان ۋاقىت بارغانسىرى ئاز قالماقتا؛ ھەممىدە تالىشىپ ۋە تەگىشىپ يۈرمەڭ، چۈنكى ھاياتلىقتا، سىز ئىسىڭىزنى تېپىپ بولغۇچە سىزگە قېرىلىق يىتىپ قالىدۇ.
   كۆكسى-قارنىڭىزنى كەڭ تۇتسىڭىز، تالىشىپ يۈرمەيسىز؛ ئىرىشكەن ۋە يوقاتقانغا بەك ئىچىكىپ كەتمىسىڭىز، تالىشىپ يۈرمەيسىز؛ نىشاننى تۆۋەنرەك بەلگىلىسىڭىز، تالىشىپ يۈرمەيسىز؛ پايدا-مەنپەئەت قوغلىشىش ئىستىكىڭىز سۇسراق بولسا، تالىشىپ يۈرمەيسىز؛ باشقىلار ئۈچۈن كۆپرەك ئويلاپ قويسىڭىز، تالىشىپ يۈرمەيسىز....